4, 3, 2. Y 1..

.

A mañán pasou, como si fora unha calqueira. Cando foi un pouco conscente, abrochouse duas botóns, e camiñou polo corridor.

Alguén preguntou. E ela respondiu, alegremente, cun "nosotras". Notou cómo o seu rostro entristecíase a medida que rectificaba.. "..ella..". E suspirou..

- ¿Volverás?
- Mañana..
- Es admirable.
- Es necesidad.

Deshizouse dela lentamente sabendo que era a última vez na vida que la levaría posta; colgouna e mirouna.. Y marchou, sen mirar atrás, cerrando a porta tras de sí.


Y la vida siguió.. como siguen las cosas que no tienen mucho sentido..
.